μαθητικού πληθυσμού με συχνότητα συνήθως 3:1 υπέρ των αγοριών. Ωστόσο οι μελέτες δείχνουν πως στα κορίτσια η διαταραχή μάλλον υποδιαγιγνώσκεται, λόγω διαφορετικού και «ηπιότερου» προφίλ συμπτωμάτων. Η αναγνώριση του προβλήματος συμπίπτει, στις περισσότερες περιπτώσεις, με την ένταξη στο σχολείο, εξαιτίας των αυξημένων απαιτήσεων για συγκέντρωση της προσοχής, οργάνωση και συμμόρφωση στους κανόνες. Συνήθως σε μια τάξη 30 μαθητών, τουλάχιστον 2 θα έχουν ΔΕΠΥ. Τα κύρια συμπτώματα της διαταραχής, είναι η διάσπαση προσοχής, η παρορμητικότητα και η υπερκινητικότητα. Με βάση τα συμπτώματα που επικρατούν στα παιδιά σχολικής ηλικίας διακρίνουμε τρεις τύπους  ΔΕΠΥ:

ΔΕΠΥ – τύπος Απροσεξίας

• δεν μπορεί να συγκεντρωθεί,
• αποσπάται εύκολα από άσχετα ερεθίσματα,
• δεν φαίνεται να ακούει,
• δε δίνει σημασία στις λεπτομέρειες,
• κάνει λάθη απροσεξίας,
• δυσκολεύεται να ακολουθήσει οδηγίες,
• αποφεύγει εργασίες που απαιτούν συστηματική πνευματική προσπάθεια,
• ξεχνά τις σχολικές εργασίες
• χάνει πράγματα
• γενικά είναι ανοργάνωτος/η

Ο τύπος αυτός είναι συχνός σε παιδιά σχολικής ηλικίας, που μπορεί να μη γίνουν αντιληπτά επειδή δεν παρουσιάζουν διασπαστική συμπεριφορά. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι παιδιά που διαγνώσθηκαν σε σχετικά μεγαλύτερη ηλικία, όταν είχαν ξεπεράσει τα προβλήματα υπερκινητικότητας που εμφάνιζαν ως μικρότερα, ενώ σε άλλες περιπτώσεις είναι μια αμιγώς διαφορετική κατάσταση από τους άλλους τύπους της ΔΕΠΥ.

ΔΕΠΥ – τύπος Παρορμητικότητας/Υπερκινητικότητας

• δυσκολεύεται να παραμείνει καθισμένος/η
• κουνάει χέρια, πόδια, ή στριφογυρίζει στην καρέκλα,
• κοιτά συνέχεια γύρω του και πειράζει τους άλλους,
• σηκώνεται όταν δεν επιτρέπεται,
• τρέχει και σκαρφαλώνει υπερβολικά,
• δεν σκέφτεται πριν αντιδράσει,
• απαντάει πριν ολοκληρωθεί η ερώτηση,
• μιλάει συνεχώς,
• δυσκολεύεται να περιμένει τη σειρά του,
• στα παιχνίδια δεν ακολουθεί κανόνες,
• διακόπτει ή ενοχλεί τους άλλους,διακόπτει ή ενοχλεί τους άλλους,

Ο τύπος αυτός είναι πιο συχνός σε παιδιά μικρότερης ηλικίας που παρουσιάζουν έντονα υπερκινητική και παρορμητική συμπεριφορά. Στα παιδιά αυτά, το πρόβλημα της συγκέντρωσης της προσοχής δεν είναι ιδιαιτέρως εμφανές, συχνά διότι δεν έχει αναδειχτεί, καθώς δεν έχουν ακόμα κληθεί να λειτουργήσουν σε σχολικό περιβάλλον.

ΔΕΠΥ – Συνδυασμένος τύπος:

Είναι επίσης συνηθισμένος τύπος ΔΕΠΥ στα παιδιά και στους εφήβους όπου παρουσιάζεται συνδυασμός κάποιων από τα παραπάνω συμπτώματα,   απροσεξία, υπερκινητικότητα και παρορμητική συμπεριφορά.

Το φάσμα των συμπτωμάτων είναι ευρύ, γι αυτό και κανένα παιδί με ΔΕΠΥ δεν μοιάζει με κάποιο άλλο. Συνήθως, υπάρχουν διαφοροποιήσεις στην ένταση των συμπτωμάτων και μάλιστα τέτοιες διακυμάνσεις μπορεί να παρατηρούνται στο ίδιο παιδί κατά την διάρκεια της ημέρας, ακόμη και από ώρα σε ώρα.Τα τελευταία χρόνια  η ΔΕΠΥ έχει απασχολήσει ευρέως τους ερευνητές και τους ειδικούς στο χώρο της ψυχικής υγείας λόγω της  ολοένα και μεγαλύτερης συχνότητας εμφάνισης της ΔΕΠΥ στον παιδικό πληθυσμό . Έχουμε  ,όμως λόγο να πιστεύουμε πως κάθε «ζωηρό» και «ατίθασο» παιδί εμφανίζει την κλινική αυτή οντότητα;Γενικά, όλα  τα παιδιά είναι συχνά απρόσεκτα και «σκανταλιάρικα», καθώς η υπερδραστηριότητα αλλά και τα σύντομα διαστήματα προσοχής είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξης. Για να βάλει ο ειδικός τη διάγνωση της ΔΕΠΥ, τα παραπάνω χαρακτηριστικά πρέπει να παρατηρούνται τόσο στο σπίτι, όσο και στο σχολείο , να εμφανίζονται με ακραίο τρόπο  ,να βασανίζουν το ίδιο το παιδί , να μειώνουν τη λειτουργικότητά του σε καθημερινή βάση και να προκαλούν σημαντική δυσκολία στην ακαδημαϊκή του απόδοση και την κοινωνική του συναναστροφή.